مو سپید شدی آخر ای برف

تا سرانجامم این چنین دیدی

در دلم باریدی... ای افسوس

بر سرگورم نباریدی

چون نهالی سست می لرزد

روحم از سرمای تنهایی

دیگرم گرمی نمی بخشی

عشق ای خورشید یخ بسته

سینه ام صحرای نومیدیست

خسته ام از عشق هم خسته